Invertebrados.

Euphydryas Aurinia:

ÁREA DE REPARTICIÓN XEOGRÁFICA:

Atópase na case totalidade de Europa e en parte de Asia Menor, así como no Norte de África.En España a atopamos nunha franxa no Norte e no Este, con parte do Sur e un enclave en Madrid.Na Comunidade de Madrid ocupa unha ampla zona nas estribaciones da Sierra de Guadarrama, onde forma unha subespecie; localízase en numerosos lugares, dos cales podemos mencionar Cadafalso dos Vidros, Valdemorillo, O Escorial (A Herrería), San Lorenzo de El Escorial (Monte da Xurisdición), Cercedilla, Rascafría (Porto de Cotos), Galapagar, Miraflores da Serra, Montejo da Serra, etc.

BIOLOXÍA:

Imago:

Son bolboretas de actividade diúrna; voan segundo teñan unha ou dúas xeracións anuais (bivoltinas), tal como se indica no diagrama biolóxico simplificado, nos meses desde finais da primavera e en verán, principalmente.Para voar prefiren os bosques claros e os carreiros así como os camiños con sombras claras, perto dos arroios, deixando os lugares moi despexádevos e as solanas.Teñen moitas subespecies, incluso algunhas, como son as pirenáicas, que poderían ser especies definidas.As ás, polo feixe, teñen vivos cores alaranxados, con manchas amareladas e negras, formando franxas transversais, delimitadas por celas debuxadas en negro. O bordo anal dos posteriores é escuro, en forma de estoxo, que envuelve o abdome cando a bolboreta se atopa en repouso coas ás xuntas sobre o dorso. O envés dos posteriores é alaranxado avermellado con franxas de celas abrancazadas e puntos do mesmo cor co centro negro.

Posta:

As femias poñen os ovos dunha soa vez no envés dunha folla da súa planta nutricia, dando lugar a unha colonia gregaria.

Eiruga:

As eirugas son enteiramente negras, con numerosos puntitos brancos e unha franxa lateral branca, formada por unha maior profusión de puntos brancos; están debruadas por filas de falsas espiñas, negras.Son eirugas gregarias durante todo o tempo do seu desenvolvemento, que é moi longo debido á súa condición de invernantes, polo que se adoitan atopar os niños sedosos nos que se cobijan das inclemencias invernais durante todo o outono e o inverno; se unimos a isto a posibilidade de dúas xeracións e o desfasamento habido entre as colonias de diversos biotopos, pódense atopar durante case todo o ano.Cando as eirugas acadaron o seu máximo desenvolvemento dispérsanse en busca dun lugar adecuado para crisalidar.

Crisálida:

As crisálidas atópanse desde o mes de abril ata xuño, tratándose de monovoltinas. Pertencendo esta especie á familia Nymphalidae, a crisalidación ten lugar suspendidas polo cremáster ou barra de apoio do final do abdome, para o cal as eirugas aproveitan calquera lugar adecuado, esaínte, ramas cortezas, pedras, etc.Teñen unha cor branco con numerosas franxas e manchas negras, salientando as segmentales abdominais dorsais.

Medidas:

As medidas observadas nas diferentes fases da metamorfoses son as seguintes:Eiruga 30 mm. de lonxitude.Crisálida 20 mm. de lonxitude.Imago ou bolboreta 35-45 mm. de envergadura alar.

Plantas nutricias:

Na literatura especializada adoítanse mencionar diferentes plantas nutricias das eirugas, dos xéneros Teucrium e Plantago, sen embargo, na Comunidade de Madrid, se atoparon preferentemente sobre plantas do xénero Lonicera: Lonicera periclymemum, Lonicera implexa, etc.

Densidade da poboación:

En xeral, as colonias que se atopan na Comunidade de Madrid gozan de boa saúde e son bastante densas, sen embargo é importante resaltar o fenómeno que ocorre de cando en cando nos biotopos, nos que esta especie desaparece durante varios anos seguidos (unha media de cinco anos) por causas da dependencia dalgunhas das súas plantas nutricias arbustivas ou trepadoras, nas cales anidan no inverno, producido polas seguintes causas: se estas plantas, debido a invernos benignos no que fai a temperatura, adiantan seu fenología, agroman moi pronto e as eirugas empezan a activarse xantando; ao producirse xeadas tardías, os brotes xéanse e a planta tarda en recuperarse e agromar novamente, mentres tanto as eirugas se atopan sen alimento, morrendo de inanición, desaparecendo do biótopo que ocupaban ata que femias vidas doutros hábitats volven a poboar o lugar de onde desapareceron.Este feito foi comprobado e explicado polo Dr. Profesor Joaquín Templado, nun artigo aparecido no «Boletín da Estación Central de Ecoloxía», Vol.4, número 7 (1975), titulado «A regulación natural das poboacións de Euphydryas aurinia Rott. (Lep. NYMPHALIDAE )».